Mensen die haar goed kennen, weten dat ze een groot wielerfan is. Tijdens haar studententijd kwam Vera Welker in aanraking met triatlons, maar al snel ontdekte ze dat haar talent met name bij het fietsen ligt. Tijdens vakanties was ze dan ook vaak in de bergen te vinden. “Vraag je me wat ik het allermooiste vind, dan is het dat. Die brandende pijn in je benen, je raakt uitgeput, je vloekt een paar keer, maar als je uiteindelijk met je fiets de top bereikt, dan word je overspoeld door een ultiem gevoel van voldoening.”

Het bereiken van de top

Dat ze in 2011 besloot om met een groepje andere wielerfanaten de Alpe d’HuZes te beklimmen, past dan ook helemaal in haar straatje. Omdat kanker helaas voor niemand heel ver weg is, gaf fietsen voor dit goede doel haar een extra motivatie om de iconische berg van de Tour de France van haar lijstje te schrappen. “Mijn doel was zes keer die berg op. En dat lukte.” Terugkijkend vraagt ze zich weleens af hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen. Ze schreef er een blog over, waarin ze deze sportieve uitputtingsslag vergelijkt met het ondernemerschap.

Vera: “Je bereikt niet van het een op het andere moment de top van een berg. Dat gaat stapje voor stapje en met vallen en opstaan, net als het opzetten van je eigen onderneming. Ik wil niet zeggen dat ik de top van mijn carrière al heb bereikt, maar het feit dat er nu een mooi kantoor staat en ik een geweldig team om me heen heb gevormd, heeft wel twaalf jaar geduurd. In die zin zie ik veel paralellen tussen het fietsen en ondernemen. Niks gaat immers vanzelf.”

Spullen pakken en gaan

Waarom Vera er afgelopen zomer opnieuw voor koos om per fiets een berg te beklimmen? In maart dit jaar eindigde plotseling haar relatie, waardoor ze een moeilijk jaar heeft gehad en de behoefte voelde om even afstand te nemen van alles. “En omdat ik het fietsen in de bergen miste,” vult ze aan. Lachend: “Je hebt hier natuurlijk de Kuiperberg, maar dat is niet hetzelfde als de Alpen.” De Stelvio is met zijn 2758 meter de hoogste pas in Italië en één van de zwaarste beklimmingen in het wielrennen. Het staat bekend om zijn 48 haarspeldbochten. Een gruwel, volgens Vera. “Maar ook prachtig. Het is geen ondergekwalificeerde berg. De wens om deze een keer te beklimmen, bestond al langer. Afgelopen zomer kwam het ondanks alle ellende ineens in me op: ik pak mijn spullen en ga dit gewoon doen.”

Trots en voldoening

Wie haar een beetje kent, weet dat het niet bij die ene beklimming is gebleven. Ongetraind en met een lading aan emoties beklom ze de Stelvio niet één, maar twee keer – en op de derde dag voegde ze de nabijgelegen Gavia er nog aan toe. Op alles was ze voorbereid, maar dat de Stelvio zó toeristisch is, had ze niet verwacht. “Stel je voor: helemaal uitgeput bereik je de top, en ineens zie je bussen vol met mensen voorbijrijden en bots je tegen een kraampje op met braadworsten. In Italië. Ik heb er met verbazing naar staan te kijken.” Maar wat ze vooral voelde op die top, was trots en voldoening. “Emoties wisselden elkaar af. Het ene moment voelde ik me rot, het andere moment euforisch. Dat vind ik ook het mooie aan fietsen en aan forse inspanning in het algemeen: emoties komen aan de oppervlakte, het draagt bij aan een stukje verwerking.”  

Nederig

Of deze solotrip haar veranderd heeft? Voor een deel wel, zegt Vera. “Het beklimmen van de Stelvio heeft me krachtiger gemaakt en het herinnerde me eraan dat ik meer mijn hart moet volgen en met passie wil leven.” Ze is ook meer bezig met het nu, vertelt ze. “Dat merk ik ook aan de oprechte aandacht die ik voor mijn klanten heb. Zo heb ik mijn werk altijd al benaderd, maar het heeft wel een extra verdiepingsslag gekregen. Bij het aan- en verkopen van een huis komen altijd emoties kijken. Het voelt heel dankbaar dat ik bij zo’n klein maar toch intens stukje van iemands leven betrokken mag zijn, en dat iemand mij vertrouwt als adviseur. Tuurlijk verkopen wij huizen, maar dat is ondergeschikt aan de mens erachter.

Het beklimmen van de Stelvio heeft haar ook nederiger gemaakt, vindt ze. “Je fietst in je eentje die immense berg op, een soort van natuurgeweld. En ik ben maar zo’n klein stukje in het geheel, op de hele wereld. Dat doet me beseffen: laten we lief zijn voor elkaar, wees blij met wat je hebt en geniet van het leven. Het is zo kort.”

‍