De voeding was een hardplastic box met vier grote batterijen. Maar na een paar keer spelen moesten er nieuwe batterijen in. Mijn vader kreeg er een punthoofd van – zo goedkoop waren die batterijen niet – en ik ook, want in de praktijk stonden de autootjes vaak stil. Tot de dag dat mijn vader een voeding meenam met een stekker die in het stopcontact ging. De lege batterijen gingen bij mijn weten in de afvalbak. Afvalscheiding was in de jaren zestig nog niet erg gebruikelijk.

Later bij RTV Oost ging ik op pad met opnameapparatuur (voor radiointerviews) waarin ook van die grote batterijen moesten. Ik heb regelmatig staan vloeken als de batterijen tijdens een interview weer eens leeg waren. Maar aan recycling deden we wél, want bij de hoofd techniek stond een grote doos waarin je oude batterijen kon mikken.

Kortom, ik heb in de loop van de tijd een afkeer van batterijen gekregen. Maar het is wel de toekomst. Auto’s rijden er zelfs op. Maar met mijn ervaringen in mijn achterhoofd en die verhalen over Kees Koolen (ooit Booking.com, nu duurzame energie) sta ik niet meer zo te trappelen om voorop te lopen. Zeker niet toen ik ook zag wat de terugverdientijd van zonnepanelen is. En daarom was ik onder de indruk toen ik onlangs bij Bolletje was. In de jaren negentig ben ik ooit tijdens een staking door die ouwe Ter Beek het bedrijf uitgemikt en nu was ik te gast bij een modern bedrijf die nadenkt over de toekomst. Het kan verkeren….