Heading
Bij het schrijven van een column over ‘duurzaamheid’ is altijd de eerste vraag: waar hebben we het over? Hebben we het over de milieucomponent van het begrip? Over groei? Over ontwikkeling in het algemeen? Of over de bevordering van een duurzame ontwikkeling van de samenleving? Ik dacht: ‘Ik leg de lat niet te laag en ga eens inzoomen op deze laatste variant.’
Over politieke keuzes en een duurzame ontwikkeling van de samenleving
Bij het schrijven van een column over ‘duurzaamheid’ is altijd de eerste vraag: waar hebben we het over? Hebben we het over de milieucomponent van het begrip? Over groei? Over ontwikkeling in het algemeen? Of over de bevordering van een duurzame ontwikkeling van de samenleving? Ik dacht: ‘Ik leg de lat niet te laag en ga eens inzoomen op deze laatste variant.’
Volgens een VN-conferentie in de jaren tachtig is een duurzame ontwikkeling er één die voorziet in de behoeften van de huidige generatie zonder de mogelijkheden voor toekomstige generaties om in hun eigen behoeften te voorzien in gevaar te brengen”
Steunmaatregelen
Bekijk je een dergelijke definitie in het licht van de coronasteunmaatregelen, dan kun je je afvragen of deze aan een duurzame ontwikkeling van het Nederlandse bedrijfsleven in de weg staan? Dat lijkt namelijk mee te vallen. Zo becijferde het CBS In mei van dit jaar dat er in het eerste kwartaal van 2022, zo’n 488 bedrijven zijn gefailleerd, waarvan 44% gebruik gemaakt had van één of meer steunmaatregelen. Zo’n 39% had gebruik gemaakt van de mogelijkheid om uitstel van belastingheffing te vragen. Het belastingbedrag dat opging in de faillissementen bedroeg 59 miljoen euro, zo’n 0,3% van het totale uitstaande bedrag.Een klein percentage dus en ook een historisch, laag aantal faillissementen. Kennelijk hebben de steunmaatregelen hun korte termijnwerk adequaat gedaan. Of de maatregelen ook ‘duurzaam’ zijn, zal de tijd leren. In de wandelgangen verwacht men nog een stroom van bankroete ondernemingen, maar of de oorzaak daarvan alleen bij ‘corona’ en het disfunctioneren van de maatregelen op langere termijn ligt is de vraag. Het vullen van de ‘diepe zakken’ van voorheen Minister Hoekstra en nu Minister Kaag ligt wel bij de volgende generatie, dus qua duurzaamheid valt daar wel iets op af te dingen.
Wantrouwen overheid
Wat een duurzame ontwikkeling van Nederland zeker in de weg staat is het gebrek aan vertrouwen van de burger in de overheid. De kloof tussen de publieke sector, ondernemers en burgers is door schandalen als de toeslagenaffaire, mondkapjesdeal, ministerieel geheugenverlies en onvoorziene begrotingsoverschrijdingen groot geworden en die zal niet zo maar weer overbrugd worden. Daar gaat tenminste één politieke generatie overheen en de vraag is of die kan voorzien in de behoefte aan duidelijkheid en transparantie van de toekomstige generatie burgers. Zorgelijk!
