Die aangename rust heeft het leven van Andrea Zeimentz niet altijd bepaald. Ze werkte zesentwintig jaar in de modebranche als managing director European Operations voor het modemerk Donna Karan Europe. Door het internationale karakter van het bedrijf moest ze 24/7 beschikbaar zijn. Voor Andrea heel normaal want afschakelen zat niet in haar DNA. Ze was altijd bereikbaar en veel op reis, zelfs op vakantie met haar gezin ging haar laptop nog mee.

Europese markt
“De drive zat er bij mij al jong in,” vertelt ze, “en de zakelijkheid heb ik van nature. Ik ben geboren in Hagen, Duitsland en werkte in Engeland. Daar ontmoette ik een Nederlandse man en zo ben ik in Nederland terechtgekomen. De relatie was snel over, maar ik kwam terecht bij Bleckmann Fashion in Oldenzaal om daarna exportmanager te worden bij een Duits modemerk. Ik was in goede harmonie weggegaan bij Bleckmann en op een gegeven moment belde de directeur mij of ik interesse had om voor een Amerikaans modemerk de Europese ‘operation’ op te zetten. Dat bleek Donna Karan te zijn. Ze nodigden me uit voor een lunch met de Amerikaanse CEO in Milaan. Dat was leuk, maar toen ik terugvloog had ik geen idee wat ze van me wilden. Een paar weken later werd er gebeld of ik naar New York kon komen voor een gesprek. Maar ik zat voor het bedrijf waarvoor ik werkte op een beurs in Londen, dus dat ging niet. Ze vroegen of ik op een ander tijdstip naar Hong Kong kon vliegen en dat heb ik gedaan.”

Rolls Royce
“Op het vliegveld stond een Rolls Royce klaar en in mijn fantastische suite in een tophotel lag een briefje met de mededeling hoe laat ik voor het diner werd verwacht. Ik heb daar hun Hong Kong Office bekeken en gesprekken gevoerd, maar er kwamen geen duidelijke afspraken uit. Een paar weken later belden ze: ‘Je hebt de baan, stel je eigen contract maar op’. Er was helemaal niks, ik heb mijn functie omschreven en ben gewoon begonnen met een tikmachine, een fax en een telefoon in een loods van Bleckmann. Alles moest worden opgebouwd, de hele logistiek voor Europa moest op poten gezet worden. De internationale salesforce zat in Milaan. Daar zat ik ook geregeld, ik had er ‘meetings’ met grote klanten, ging naar New York en had conference calls, want ik functioneerde het beste op afstand. Ik leerde het bedrijf van heel veel kanten kennen. Dat maakte me heel sterk in mijn positie, omdat ik het totaalconcept begreep. Je kunt zeggen dat ik het merk mede op de kaart heb gezet.”

Paardenmeisje
Vanuit het niets groeide het bedrijf uit tot een goed opgezette organisatie, die alle uitdagingen van een designermerk aankon. In de zesentwintig jaar dat Andrea voor Donna Karan werkte, veranderde het modemerk een paar keer van eigenaar. Het werd eerst verkocht aan Louis Vuitton en later aan G111, een Amerikaans beursgenoteerd bedrijf. G111 had een heel andere visie op wat ze met het merk wilden en daar paste de bestaande Europese organisatie niet in. “Het kantoor moest worden gesloten. Dat heb ik op mijn eigen voorwaarden gedaan. Ik wilde dat er een goede afvloeiingsregeling voor het personeel kwam. Ik ben daarna twee jaar consultant geweest voor jonge designers tot ik drie jaar geleden besloot om ook daarmee te stoppen. Jesse en Kyra, mijn kinderen, werden ouder en we woonden al op de boerderij met paarden en honden. Zo ben ik erin gerold. Ik ben tegenwoordig hoofd huishouding, stalmanager, groom, manusje van alles en vooral paardenmeisje.”

‘IK HEB TWEE JAAR MOETEN AFKICKEN VAN MIJN HECTISCHE BESTAAN’

Logistiek
“Ik heb twee jaar moeten afkicken van mijn hectische bestaan, maar inmiddels ben ik wel geland. We hebben hobbymatig een aantal dressuurpaarden op stal staan en af en toe fokken we een veulen. Het is heel fysiek werk en ik leef voor het grootste gedeelte buiten. Het is een ander leven, maar alles wat ik hier doe, wordt nog steeds door logistiek inzicht bepaald, zo regel ik ook de paarden en alles wat erbij komt kijken. Je moet in je leven doen wat je leuk vindt, maar ik kan niks half doen. Dat heb ik ook mijn kinderen geleerd. Jesse is timmerman, dat vindt hij geweldig, en Kyra volgt de HBO-opleiding Creative Business en rijdt dressuur. Jan, mijn vriend, en mijn kinderen vinden wel dat ik veranderd ben. Een tijdje geleden kreeg ik een baan aangeboden om de logistiek op te zetten voor een paardenvoermerk. Mijn zoon zei meteen: ‘Do oons dat nig an.’ Ik kijk met heel veel plezier terug op mijn zakelijke carrière, maar met de kennis en de rust die ik nu heb, wil ik niet meer terug naar waar ik was.”

Dit jaar verschijnt van de hand van Feya Wouda een serie persoonlijke verhalen met Twentenaren. Mensen die niet bij de pakken neer zijn gaan zitten. Die bij tegenwind de schouders eronder en de kop ervoor zetten: De kop d’r veur…